Thursday 12 July 2007

არა მყრალი დურიანი

....სასტუმროში შეტანა სასტიკად აკრძალულია, თვითფრინავზე ატანა დაუშვებელია, მანქანის კაბინაში გადაზიდვა თავს დაგაწყევლინებს... მიუხედავად ამ ყველაფრისა ხახლი გიჯდება ამ ხილზე.. დავაოში, ფილიპინები, ძეგლიც კი დაუდგეს...
მე თვითონ ორი წელიწადი ვარიდებდი თავს, სანამ ერთ მშვენიერ დღეს ძალით არ გამასინჯიეს ფილიპინების ერთ ერთ უნივერსიტეტში... გავსინჯე თუ არა იმ წუთასვე ვინაღვლე ის დაკარგული ორი წელიწადი… წამოვედით იმ უნივერსიტეტიდან თუ არა მძღოლი პირდაპირ ბაზარში წავიყვანე...იმ დღიდან დურიანს გვერდს ვერ ვუვლი..

და აი დურიანის სეზონი დადგა შრი ლანკაშიც.. სავსეა ქუჩები.. ყველგან დურიანის სუნია.. და სუნი აქვს! ვერ გეტყვით.. მყრალი .. ძალიან მყრალი.. მაგრამ როგორც კი ოდნავ გასინჯავ სუნს ვერ გრზნობ..’ჯოჯოხეთური სუნი და ღვთაებრივი გემო აქვსო’ ამბობენ.. და გემო მართლაც არაჩვეულებრივი აქვს... ნუშის, ნივრის, გუდის ყველის მაგვარი, ტკბილი გემო.. რაც უფრო მეტს ჭამ უფრო მეტი გინდება..

ნაყოფი კი სადღაც 3 კილოგრამამდე აღწევს და ეკლებით არი დაფარული (დურიანი მალაიზიურად ეკლიანს ნიშნავს).. ხილი დაყოფილია ხუთ განყოფილებად რომელშიც ‘კრემის’ ფერი რბილი გულია მოთავსებული....

ხო.. იმასაც ამბობენ რომ მალაიზიელელმა ბოტანიკოსებმა უსუნო ჯიში გამოიყვანესო…